Spis treści Poprzednia strona: Zasada DRY Następna strona: Dokumentacja

Ponieważ programowanie jest dziedziną istniejącą od dawna, a programistów jest na świecie wielu, współczesne programowanie częściej przypomina budowanie czegoś z gotowych klocków. Tak jak na budowie domu zwykle nie produkujemy poszczególnych cegieł, tak i w programowaniu zwykle nie wnikamy w najdrobniejsze szczegóły i korzystamy ze standardów zawierających już rozwiązania podstawowych problemów. Istnieją od tej reguły dwa wyjątki: kiedy musimy coś zrobić lepiej lub szybciej niż sposób standardowy, oraz kiedy musimy zrobić coś tak niestandardowego, że nikt tego przed nami nie próbował (a nawet jeśli próbował, to nie aż tak często, żeby znalazło to swoje miejsce w standardzie). Praktyka wygląda tak, że bardzo często podejmuje się próby rozwiązywania zadań już rozwiązanych, a robi się to w dwóch celach: edukacyjnym i badawczym (być może uzyskane rozwiązanie okaże się lepsze od innych istniejących, konkurencyjnych rozwiązań).

Standard – o którym tutaj mowa – to najczęściej tzw. biblioteki kodu. W różnych językach programowania różnie są nazywane: biblioteki, moduły, komponenty, klasy. Pozwalają one na ponowne wykorzystanie często cudzego kodu, który stał się standardem albo oddolnie – przez powszechne wykorzystywanie – albo odgórnie – zatwierdzony przez jakąś branżową organizację standaryzacyjną. Biblioteki zwykle grupują swoje funkcjonalności tematycznie, dla konkretnych zastosowań. Zwykle też dana biblioteka wysokiego poziomu abstrakcji jest zależna od innych bibliotek działających na poziomie bardziej podstawowym i są one wszystkie bezwzględnie potrzebne do działania tej pierwszej.

Często w programowaniu stajemy przed decyzją: wykorzystać gotową bibliotekę (wraz z jej nieprzekraczalnymi ograniczeniami i dodatkowym czasem potrzebnym na jej nauczenie się i dostosowanie do naszego konkretnego rozwiązania) czy może napisać własną (być może słabszą, ale wystarczającą, tańszą, bez ograniczeń poza naszą własną wyobraźnią i zdolnościami, wraz z dodatkowym czasem potrzebnym na jej stworzenie). Tak czy inaczej czas stworzenia rozwiązania problemu jest zawsze kwestią kluczową.

Spis treści Poprzednia strona: Zasada DRY Następna strona: Dokumentacja